Ik stopte (gewoon) met Instagram door psycholoog en schrijver Thijs Launspach
Ik ben gestopt met Instagram. Het was een verjaardagscadeautje aan mezelf. Ik had er al flinke tijd tegenaan zitten hikken, en zat met steeds meer tegenzin op dat platform. De dag dat ik 37 werd, plaatste ik een bericht waarin ik mijn ‘volgers’ bedankte. Dat was dat. Ik was vrij.
Ik was er destijds vroeg bij. Rond 2012, toen Insta groot werd in Nederland, had ik me al aangemeld. In tien jaar besteedde ik duizenden uren op het platform. Ik deelde honderden foto’s en video’s. En ja, natuurlijk maakte ik er leuke dingen mee: inspirerende of hilarische filmpjes, flirts, bromances, beroemdheden die mijn bericht doorplaatsten. Mijn dopaminesysteem draaide overuren, en ik raakte hartstikke verslaafd.
Ondertussen kwamen de twijfels. Insta eigende zich wel érg veel van mijn tijd en energie toe. Tijd en energie die ik ook aan belangrijker dingen had kunnen besteden. Ik werd van wat ik zag jaloers, of ontevreden. Ik zag welke invloed het platform had op kinderen en jongeren: depressies, angst, eenzaamheid, zelfbeeldproblemen. Ik schreef er zelfs een heel boek over - Asociale Media - als waarschuwing voor de psychologische effecten van Instagram (en Facebook, TikTok, X).
Maar zelf stoppen, ho maar, al haalde ik er op het laatst totaal geen plezier meer uit. Mijn werk moest toch ook daar gehoord worden, hield ik mezelf voor. Ik had het gevoel dat ik ‘moest’, om mijn boeken in de etalage te zetten. Ik had er al zo veel in geïnvesteerd, ik kon nou toch niet meer terug? Als ik stopte zou ik mezelf lelijk in de vingers snijden…
Allemaal onzin natuurlijk. Instagram is een gedachtevirus. Heb je het eenmaal te pakken, dan zit je eraan vast, als je niet uitkijkt de rest van je leven. De drempel om te stoppen is hoog, dus maak je jezelf maar wijs dat je er niet meer af kunt. Ik besloot: ging mij niet gebeuren. Dat Insta-baas Mark Zuckerberg zich pontificaal achter Trump schaarde, was voor mij de druppel. Toen het besluit er eenmaal was, ging het makkelijk. Kwestie van even doorbijten.
Ik kan het iedereen aanraden. Laat je vooral niet aanpraten dat stoppen niet kan, omdat ’het moet voor je werk’. Je ’moet’ namelijk niets. Je mag helemaal zelf bepalen welke platforms je gebruikt, en welke niet. De keuze is aan jou. Ik ben het bewijs: er is leven na Insta. Wat een rust aan mijn hoofd! Had ik jaren eerder moeten doen.
Deze column verscheen eerder in AD.